Al zeker 2 decennia zoekt de VVD naar een eigen geluid rondom het migratiebeleid, dat ook nog bij het publiek aankomt. Enerzijds voelt ze zich onder druk gezet door de luide roep van de PVV (en inmiddels ook Forum) om groepsgewijs alle buitenlanders de toegang tot het land te ontzeggen en alle aanwezige buitenlanders terug te sturen naar hun land van oorsprong (ook al zijn ze geboren in Nederland). Anderzijds voelt ze zich onder druk gezet door een keur van ‘linkse’ partijen, die groepsgewijs alle vluchtelingen welkom willen heten in Nederland en alle vluchtelingen die hier al zijn via een generaal pardon wil naturaliseren

Wat stelt de VVD hier tegenover?

Door het verbale geweld komt het liberale geluid niet meer helder door, maar volgens mij heeft de VVD wel een eigen gebalanceerd uitgangspunt. In plaats van een groepsgewijze afwijzing of groepsgewijs welkom kijkt de VVD als enige partij naar de individuele situatie van mensen. Ongeacht of het gaat om migratie of enig ander onderwerp. Deze individuele situatie rondom migratie wordt nader ingevuld rondom de vraag of de vluchteling in kwestie daadwerkelijk haar land van oorsprong vanwege politieke redenen (waaronder oorlog) heeft moeten ontvluchten en in Nederland een veilig heenkomen hoopt te zoeken.

Bij deze afweging gelden een aantal heldere uitgangspunten: 1) economische vluchtelingen (b.v. uit ‘veilige landen’) dienen per kerende post te worden teruggestuurd, 2) vluchtelingen, die conform de Dublin III-verordening al elders in Europa asiel hebben aangevraagd dienen daar hun aanvraag verder af te wachten, 3) smoezen en leugens worden aangepakt en 4) mensen die vluchten voor oorlog of politieke onderdrukking krijgen hier een ruim welkom.

Roepende in de woestijn

Het derde en vierde punt komt volledig in de knel door de defensieve houding richting linkse partijen enerzijds en politieke rekbaarheid naar rechtse partijen anderzijds. Door deze defensieve houding wordt de VVD vanuit twee kanten alleen maar aangevallen en komt ze niet toe aan haar eigen verhaal. Tegelijkertijd vervult ze geregeld de beleidspost op dit onderwerp. Zowel door Rita Verdonk waar het goed ging als door Mark Harbers, Ankie Broekers-Knol en Eric van der Burg, die de VVD etaleren als een bokser, die groggy door de ring wankelt.

De VVD is een roepende in de woestijn: ze gebruikt haar laatste adem om nog wat te roepen, maar ze gelooft zelf niet dat er nog iemand is die luistert. Tegelijkertijd probeert ze amechtig om te overleven. Helaas is de kiezer wel gevoelig voor zielige verhalen over vluchtelingen in te kleine bootjes, maar niet voor zielige verhalen van goedopgeleide politici met een vluchtig verhaal. Als de VVD dus niet haar stem en zelfvertrouwen weet te hervinden blijven de echte vluchtelingen geplet worden tussen het groepsgewijze welkom en de groepsgewijze afwijzing en in deze uitersten mist iedere balans.

Met liberale groeten,

Peter Lamberts